- این موضوع 2 پاسخ، 3 کاربر را دارد و آخرین بار در 4 سال، 4 ماه پیش بدست به‌روزرسانی شده است.
-
نوشته‌ها
-
-
.
روزگاری در خودم تنها شدن آموختم
سرزمین گم کرده را پیدا شدن آموختم
.
چون گریزان بودم از فردای ناپیدای خود
با خودم اینجا شدن ، آنجا شدن آموختم
.
آشنا گفتم مرا تیمار و دلداری دهد
با غریبان گشتم و احیا شدن آموختم
.
با درختان میوه ای نارس شدن آموختم
سایبان را بر چمن بر پا شدن آموختم
.
رنگ مردم دیدم و نیرنگ بازار زبان
هم نظر با چشم نابینا شدن آموختم
.
شرم یغما رفته از چشمان طاعونی شده
گفته باشم ، از شما اغوا شدن آموختم
.
گرچه می دانم نمی دانم نمی دانم
من همین اندیشه را دانا شدن آموختم
.
مهدی قیاسوند(صافی) -
درود بر شما جناب قیاسوند
تنها چیزی که میشه عنوان کرد و البته نه به عنوان ایراد که به عنوان جذب مخاطب بیشتر زبان قدیمی شعره .که هر چند پر محتوا و زیبا اما مخاطب جوان امروزی را جذب نمیکند ..
در مجموع مضمون خوبی داشت و کلیت غزل به دلم نشست همیشه شاعر باشی 😊👌❤ -
سلام جناب قیاسی عزیز. کلیت کار زیبا بود. گرایی بیت چهارم هم از لحاظ مفهومی و هم در استفاده از دو حرف اضافه “بر” در یک مصرع نسبت به دیگر سطور پایینتر بود.
مانا باشید
-
- شما برای پاسخ به این موضوع باید وارد شوید.